داده های اقتصادی نشان می دهد. در یک چرخش تاریخی، ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت اقتصادی، معکوس شده است.
سهم چین از اقتصاد جهانی از ۱۸.۴ درصد در سال ۲۰۲۱، به ۱۷ درصد در سال ۲۰۲۳ کاهش یافته است که افت ۱.۴ درصد طی مدت ۲ سال را نشان می دهد.
به گزارش انصار، در یک چرخش تاریخی، ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت اقتصادی، معکوس شده است. بزرگترین داستان جهانی نیم قرن گذشته، ممکن است به پایان رسیده باشد.سهم چین از اقتصاد جهانی از زیر دو درصد در سال ۱۹۹۰، به ۱۸.۴ درصد در سال ۲۰۲۱ افزایش یافت که رشد حدود ۱۰ درصدی داشت. هیچ کشوری تاکنون به این میزان و این قدر سریع، رشد نکرده است. سپس، روند معکوس آغاز شد. سهم چین از اقتصاد جهان در سال ۲۰۲۲، اندکی افت کرد اما امسال به میزان قابل توجهی کاهش یافته و به ۱۷ درصد رسیده است. کاهش ۱.۴ درصدی سهم چین طی دو سال، بزرگترین کاهش از دهه ۱۹۶۰ بوده است.
این ارقام از نظر دالری، اسمی بوده و تورم در آنها اعمال نشده است. چین قصد دارد با رساندن سهم خود از تولید اقتصادی جهان به یک سوم، جایگاه امپراطوری خود را که از قرن شانزدهم تا اوایل قرن نوزدهم داشت، اعاده کند؛ اما این هدف ممکن است دور از دسترس شود. افول چین می تواند جهان را دچار تغییر کند. رشد سهم چین از تولید ناخالص داخلی جهانی از دهه ۱۹۹۰، عمدتاً به ضرر اروپا و جاپان بود که سهم آنها در دو سال گذشته، کم و بیش ثابت مانده است. شکاف به وجود آمده توسط چین به طور عمده توسط امریکا و سایر کشورهای نوظهور پر شده است. برای در نظر گرفتن این موضوع، پیش بینی می شود اقتصاد جهانی با رشد هشت تریلیون دالری در سال های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳، به ۱۰۵ تریلیون دالر صعود کند. چین هیچ سهمی از این رشد نخواهد داشت. سهم امریکا از این رشد، ۴۵ درصد و سایر کشورهای نوظهور ۵۰ درصد است. نیمی از رشد کشورهای نوظهور مربوط به پنج کشور هند، اندونیزیا، مکسیکو برازیل و لهستان است. این نشانه قابل توجهی از تغییرات احتمالی قدرت در آینده است.
بعلاوه، کاهش سهم چین از تولید ناخالص داخلی جهان به صورت اسمی، بر اساس منابع مستقل یا خارجی نیست. ارقام اسمی به عنوان بخشی از داده های رسمی تولید ناخالص داخلی این کشور منتشر می شود. بنابراین رشد چین با حساب خود پیکن، معکوس شده است. یکی از دلایلی که تا حد زیادی مورد توجه قرار نگرفته، این است که اکثر تحلیلگران روی رشد تولید ناخالص داخلی واقعی متمرکز می شوند که تورم در آن اعمال نشده است. با اعمال کردن خلاقانه تورم، پیکن مدت ها توانست گزارش دهد که رشد واقعی به شکل مستمر، به هدف رسمی این کشور که اکنون حدود پنج درصد شده، رسیده است. اما نرخ رشد بالقوه واقعی بلندمدت چین (مجموع کارکنان جدیدی که به نیروی کار پیوسته اند و تولید به ازای هر کارگر) اکنون تقریبا ۲.۵ درصد است.
انفجار جمعیت فعلی در چین، در حال حاضر سهم این کشور از جمعیت سن کار جهان را از اوج ۲۴ درصد، به ۱۹ درصد کاهش داده است و پیش بینی می شود، ظرف ۳۵ سال آینده، به ۱۰ درصد کاهش پیدا کند. با کاهش سهم از کارکنان جهان، سهم کمتر از رشد تقریبا قطعی است.علاوه بر این، طی یک دهه گذشته، دولت چین مداخله بیشتری انجام داده است و بدهی این کشور از نظر تاریخی، برای یک کشور در حال توسعه، زیاد است. عوامل مذکور، رشد بهره وری را که به شکل تولید به ازای هر نیروی کار اندازه گرفته می شود، آهسته کرده اند. ترکیب کارکنان کمتر و رشد کم رمق تولید به ازای هر نیروی کار، باعث می شود برای چین، به دست آوردن دوباره سهمش در اقتصاد جهانی، بی نهایت دشوار شود.
برای اولین بار از زمان کاهش شدید ارزش یوان در سال ۱۹۹۴، تولید ناخالص داخلی چین بر اساس ارزش اسمی به دالر، در مسیر کاهش در سال ۲۰۲۳ قرار دارد. با توجه به محدودیت های رشد تولید ناخالص داخلی واقعی، پیکن در سال های آینده تنها می تواند سهم جهانی خود را با افزایش تورم یا ارزش یوان به دست آورد اما هیچ کدام محتمل نیست. چین یکی از معدود اقتصادهایی است که گرفتار تورم منفی شده و همچنین با رکود دارایی ناشی از رشد حبابی املاک مواجه است که معمولا منجر به کاهش ارزش پول محلی می شود.سرمایه گذاران با روند کم سابقه ای، پول خود را از چین خارج می کنند و این امر، یوان را تحت فشار کاهشی قرار می دهد. خارجی ها، سرمایه گذاری در کارخانه ها و پروژه های چینی را به میزان ۱۲ میلیارد دالر در سه ماهه سوم کاهش دادند. چینی ها که اغلب جلوتر از خارجی ها، از بازار آشفته فرار می کنند، هم خارج شده اند. سرمایه گذاران چینی با سرعت غیرمعمول سریعی سرمایه گذاری های خارجی انجام می دهند و دنیا را برای معاملات املاک و مستغلات می گردند.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/28699
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
